Η ομιλία της Βασιλικής Μαλέα στην 81η ΓΣ της ΔΟΕ

Β. ΜΑΛΕΑ (ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ): 

Εκλεγμένη αντιπρόσωπος από το σύλλογο Καστοριάς, με το ψηφοδέλτιο της  ΠΑΣΚ.

Εγώ δεν έχω μάθει  αυτό το συνδικαλιστικό σόου που παίζετε κάποιοι εδώ μέσα . Είμαι από μακριά. Θα με συγχωρέσετε λοιπόν, θα μιλήσω λίγο διαφορετικά.

Θα ξεκινήσω με τα συναισθήματα που μου προκαλεί η παρακολούθηση της ως τώρα διαδικασίας. Αισθάνομαι λύπη, απογοήτευση, θυμό και μεγάλο προβληματισμό για όλα όσα βλέπω και ακούω. Έχετε συνηθίσει κάποιοι προφανώς σ’ αυτή τη λογική, εγώ, όμως δεν μπορώ και δε θέλω να τη δεχτώ.

                        Το ίδιο συμβαίνει  και στις συνελεύσεις των συλλόγων. Οι συνάδερφοι μας λένε ότι βαρεθήκανε τις ίδιες αντιπαραθέσεις, βαρεθήκανε να λέμε τα ίδια, τις ίδιες πολιτικές αναλύσεις και ότι  από εμάς περιμένουν προτάσεις. Εγώ αυτά ακούω και δεν το ακούω μόνο από συναδέλφους που στηρίζουν  τη δική μας παράταξη, το ακούω …

(Διαλογικές συζητήσεις)

Β. ΜΑΛΕΑ (ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΚΑΣΤΟΡΙΑΣ): Έχω έξι χρόνια που έρχομαι στις συνελεύσεις αυτές και έχω μάθει πάρα πολύ καλά τις αριστερές, μαρξιστικές αναλύσεις για την  κοινωνίας. Δεν σας λέω ότι τις απορρίπτω, είναι, όμως,  ένα κομμάτι της πραγματικότητας. Υπάρχουν, επίσης,  και  άλλα κομμάτια στο παζλ  της πραγματικότητας. Το ζητούμενο είναι  να τα συνθέσουμε και να  δούμε λίγο διαφορετικά τα όσα συμβαίνουν γυρω μας.

Είναι ώρα να ξεπεράσουμε την εγωκεντρική μας σκέψη, την αποσπασματική αντίληψη της πραγματικότητας και να πάμε σε μία σύνθεση. Να περάσουμε από την παιδική και εφηβική ηλικία στην ωριμότητα, στην σύνθεση και όλοι μαζί να μπορέσουμε να δημιουργήσουμε μια πρόταση χωρίς πλειοδοσίες ηρωισμών και αγωνιστικότητας.

Δημιουργήσαμε την ομάδα Νηπιαγωγών στην ΠΑΣΚ. Τη δημιουργήσαμε για να μοιραστούμε σκέψεις, προβληματισμούς, όνειρα και οράματα για την προσχολική αγωγή.            Να δουλέψουμε όλοι μαζί για ένα νηπιαγωγείο με χρώματα και αρώματα, όπως είπε κάποια συνάδελφος πριν.

Γιατί το νηπιαγωγείο είναι το καλύτερο σχολείο, όσο και αν κάποιοι το υποτιμούν. Γιατί φυσικά εμείς δεν οραματιζόμαστε ένα σχολειοποιημένο νηπιαγωγείο.

                        Ένα νηπιαγωγείο που θα δέχεται όλα τα νήπια και τα προνήπια. Θα  έχει τις κατάλληλες υποδομές και ένα ωράριο που θα βασίζεται και  θα είναι σύμφωνο με τις ανάγκες του παιδιού και όχι τις ανάγκες  της οικογένειας και της αγοράς. Δεν οραματιζόμαστε ιδρυματικούς μαθητές και αυριανούς υποταγμένους πολίτες.

Ένα νηπιαγωγείο χώρο έκφρασης, συνεργασίας, δημιουργίας και μάθησης.

Ένα τέτοιο σχολείο όμως δεν μπορεί κατά τη γνώμη μου να αρνηθεί την αξιολόγηση. Μια αξιολόγηση όμως που θα θέσουμε τις βάσεις και τις αρχές εμείς.

                        Γιατί έχω καταλάβει πως τα ΟΧΙ που έχουμε πει μέχρι τώρα, μας οδηγήσανε σε άνευ όρων αποδοχή των όσων οι κυβερνώντες ήθελαν να περάσουν.

Η αξιολόγηση, το καταλαβαίνω και είναι σεβαστό, είναι μία έννοια και πρακτική που μας φοβίζει όλους. Κουβαλάμε μνήμες του παρελθόντος, που δικαιολογούν το φόβο και την ανασφάλεια που νιώθουμε. Ως παιδί εκπαιδευτικών θυμάμαι τους επιθεωρητές που  φιλοξενούσαμε στο σπίτι και το άγχος των γονιών μου και των δασκάλων μας, όταν επρόκειτο να μας επισκεφθούν.  Όμως, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως είμαστε και εμείς οι ίδιοι αξιολογητές και αξιολογούμε και βαθμολογούμε τους μαθητές μας.

                        Αξιολόγηση όμως για ποιο λόγο; Αξιολόγηση για να βελτιώσουμε την εκπαιδευτική διαδικασία αλλά και τη δική μας θέση. Αξιολόγηση που θα έχει ως προϋπόθεση την παιδαγωγική ελευθερία, μα όχι την ασυδοσία, γιατί ταυτόχρονα είμαστε και γονείς και από την εμπειρία μας καταλαβαίνουμε  τι σημαίνει αυτό.

                        Καμία σύνδεση με μισθολόγιο και βαθμολόγιο. Στόχος θα είναι η επανατροφοδότηση, προϋπόθεση η ύπαρξη υποστηρικτικών δομών για την επιμόρφωση και την ποιοτική βελτίωση του έργου μας.

                        Για να γίνει αυτό θεωρώ πολύ σημαντικό εμείς εδώ στη ΔΟΕ πρέπει να έχουμε πολύ συγκεκριμένες θέσεις και προτάσεις με κριτήρια αυτοαξιολόγησης και προγράμματα επιμόρφωσης.

                        Το ΙΠΕΜ- ΔΟΕ θα πρέπει να αναλάβει ενεργά το ρόλο  της επιστημονικής τεκμηρίωσης των προτάσεών μας φυσικά όχι μόνο για την αξιολόγηση, αλλά για όλα τα  επιστημονικά και παιδαγωγικά θέματα που μας απασχολούν.

                        Να βγούμε στην κοινωνία, να ενημερώσουμε, να ευαισθητοποιήσουμε, να γνωστοποιήσουμε τις θέσεις μας. Πρέπει πια να πάψουμε να είμαστε ουραγοί των εξελίξεων. Πρέπει εμείς να δημιουργήσουμε οράματα, ελπίδες και να χαράξουμε πολιτικές.

                        Στη δύσκολη αυτή συγκυρία που ζούμε νιώθω πολύ τυχερή και ευτυχής που είμαι εκπαιδευτικός και κυρίως νηπιαγωγός, γιατί αντλώ χαρά και ελπίδα μέσα από το νηπιαγωγείο, μέσα από τα παιδιά μου.  Είναι  η όαση μας μέσα στην καταχνιά που ζούμε. Ας την κρατήσουμε έτσι, ας την φυλάξουμε και ας προσπαθήσουμε το καλύτερο γι’ αυτήν. Ευχαριστώ πάρα πολύ.