Ποια θα πρέπει να είναι η συμμετοχή των γονιών στην εκπαιδευτική διαδικασία;

 Η συμμετοχή των γονιών στην εκπαίδευση του παιδιού είναι ένα θέμα που κατά καιρούς έχει προσελκύσει έντονα το επιστημονικό ενδιαφέρον, έχει προκαλέσει πολλά ερωτήματα και αντικρουόμενες απόψεις. Όταν οι γονείς πληροφορούνται ότι πρέπει να εμπλέκονται περισσότερο στα θέματα του σχολείου, εύλογα αναρωτιούνται το πόσο και το πώς. Σύμφωνα με ερευνητικά δεδομένα, αυτό που παρατηρείται τις περισσότερες φορές είναι η ελλιπής, ή η υπερβολική συμμετοχή των γονιών στη μαθησιακή διαδικασία.

Επομένως, εύκολα μπορούμε να υποθέσουμε ότι υπάρχει κάπου στη μέση αυτών των δύο, η σωστή ισορροπία. Πόσο εύκολο όμως είναι να καταλήξει κανείς σε αυτό το συμπέρασμα όταν οι μαθησιακές ανάγκες των παιδιών μπορεί να είναι τόσο μα τόσο διαφορετικές; Πόσο ασφαλές είναι το συμπέρασμα “Είσαι καλός γονιός, συμμετέχεις πολύ”, ή “Είσαι κακός γονιός, δεν συμμετέχεις αρκετά”;

Τι ακριβώς εννοούμε με τη “συμμετοχή”;

Οι περισσότερες μελέτες δείχνουν ότι η συμμετοχή των γονιών έχει μια δυνατή και θετική επίδραση στην επίδοση των παιδιών στο σχολείο. Σε μία μεγάλη έρευνα που έγινε στο Πανεπιστήμιο του New Hampshire και συμμετείχαν πάνω από 10.000 παιδιά, οι ερευνητές μελέτησαν το πόσο συχνά οι γονείς συζητούσαν με τα παιδιά για σχολικές δραστηριότητες ή εκδηλώσεις, για το τι συζητήθηκε μέσα στην τάξη, για τα μαθήματα και το πρόγραμμα του σχολείου, καθώς και το κατά πόσο οι γονείς παρευρίσκονταν στις συναντήσεις του σχολείου και συμμετείχαν εθελοντικά σε εκδηλώσεις.

Αυτό που βρέθηκε είναι ότι η γονική προσπάθεια και συμμετοχή συνδεόταν σταθερά με υψηλότερα επίπεδα επίτευξης των παιδιών.

Από την άλλη πλευρά, σε αρκετές περιπτώσεις οι γονείς συμμετέχουν στην εκπαιδευτική διαδικασία με έναν ιδιαίτερα πιεστικό τρόπο, με αποτέλεσμα η συμμετοχή τους να έχει περισσότερο τη μορφή του ελεγκτή παρά του συνεργάτη και του υποστηρικτή. Μπορεί για παράδειγμα να απαιτούν καλύτερους βαθμούς, αυστηρότερη μεταχείριση των μαθητών και περισσότερα καθήκοντα για το σπίτι. Αυτού του είδους η συμμετοχή μπορεί να φέρει ακριβώς το αντίθετα αποτελέσματα. Η υπερβολική πίεση των γονιών μπορεί να δημιουργήσει έντονο άγχος στο παιδί, φόβο για την αποτυχία και να επηρεάσει αρνητικά τη σχέση τους.

Παρόλο που οι έρευνες δείχνουν ότι η συμμετοχή των γονιών επιδρά θετικά στη σχολική επίδοση, αυτό που φαίνεται να μετράει περισσότερο σε αυτήν την επιρροή είναι η ποιότητα και η φύση της συμμετοχής των γονιών. Υπάρχει μεγάλη διαφορά όταν ο γονιός επικεντρώνεται σε αυτό που κάνει ή μαθαίνει το παιδί (στη διαδικασία της μάθησης), και όταν επικεντρώνεται στο πόσο καλά τα πηγαίνει το παιδί (στις επιδόσεις). Είναι διαφορετική η συμμετοχή του γονιού όταν προσπαθεί να καλλιεργήσει για παράδειγμα την κριτική σκέψη στο παιδί δείχνοντας ενθουσιασμό για τη μάθηση, και διαφορετική η συμμετοχή του γονιού που επικεντρώνεται στο τι βαθμούς πήρε το παιδί πχ. “Γιατί πήρες μόνο πολύ καλά ή 8 ή 16;”.

Αν πάρουμε για παράδειγμα την περίπτωση των καθηκόντων, μια πρόσφατη μελέτη έδειξε ότι όσο πιο πολύ εμπλέκονταν οι γονείς στη διαδικασία, τόσο λιγότερο θετικά ήταν τα αποτελέσματα για τα παιδιά. Παρόλο που η συμμετοχή των γονιών φαίνεται να συνδέεται σταθερά με τη σχολική επίτευξη, η μόνη εντυπωσιακή εξαίρεση είναι όταν οι γονείς παρέχουν ιδιαίτερη βοήθεια με τα καθήκοντα. Η υπερβολική συμμετοχή των γονιών μπορεί να έχει αρνητικές επιπτώσεις όταν στερεί από τα παιδιά τη δημιουργικότητα, τον ενθουσιασμό, την πρωτοβουλία, την ανεξαρτησία, την αυθόρμητη έκφραση και την κριτική ικανότητα.

Φυσικά η συμμετοχή των γονιών θα ήταν διαφορετική αν δεν υπήρχε ένα εκπαιδευτικό σύστημα που αξιολογεί τους μαθητές μόνο μέσα από τους βαθμούς και τα νούμερα. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι γονείς τις περισσότερες φορές καλούνται να συμμετέχουν σε έναν αγώνα ταχύτητας που σαν στόχο έχει την εικόνα που βγάζει το παιδί προς το έξω μέσω των βαθμών του, παρά να λειτουργούν και να συμμετέχουν με έναν τρόπο που είναι προς όφελος του παιδιού.

Τι είναι όμως αυτό που έχουν πραγματικά ανάγκη τα παιδιά στη μαθησιακή διαδικασία και τι είδους βοήθεια περιμένουν από τους γονείς τους;

Η συμμετοχή των γονιών δεν σημαίνει κάθομαι “μπάστακας” πάνω από το κεφάλι σου περιμένοντας να σε ελέγξω, να σε κρίνω και να σε τιμωρήσω όταν δεν τα πας καλά. Τα παιδιά δεν χρειάζονται την εχθρική ή ελεγκτική συμπεριφορά των γονιών στη διαδικασία της μάθησης. Αντίθετα αυτό που είναι σημαντικό και αυξάνει τη σχολική επίδοση είναι η θετική στάση των γονιών απέναντι στη γνώση, στο σχολείο και στους δασκάλους, και η ανοιχτή επικοινωνία που διατηρούν με το παιδί.

 Είναι σημαντικό οι γονείς να καλλιεργήσουν ένα περιβάλλον όπου το παιδί θα νιώθει την άνεση να επικοινωνήσει τους προβληματισμούς του, τις ανησυχίες του και τις απορίες του χωρίς να φοβάται ότι θα κριθεί ή θα χαρακτηριστεί αρνητικά από τους γονείς.

Η ενθάρρυνση των παιδιών θα πρέπει να θεωρείται δεδομένη έτσι ώστε να μπορέσουν να πατήσουν γερά στα πόδια τους, να λειτουργούν υπεύθυνα και ανεξάρτητα. Αυτό φυσικά δεν σημαίνει ότι οι γονείς θα πρέπει να παραμένουν παθητικοί στην όλη διαδικασία. Η συμμετοχή των γονιών θα πρέπει να είναι τόση, ώστε να επιτρέπει στο παιδί να πιστεύει στον εαυτό του, στις ικανότητές του και ότι μπορεί να τα καταφέρει χωρίς τη δική τους συνεχόμενη βοήθεια και συμβολή.

Θα πρέπει να κάνουν ξεκάθαρο στο παιδί ότι είναι διαθέσιμοι σε περίπτωση που τους χρειαστεί. Αν τους ζητήσει βοήθεια, η συμμετοχή τους μπορεί αρχικά να περιοριστεί στη μορφή καθοδήγησης πχ.“ Τι νομίζεις ότι θα γινόταν αν … Σκέφτηκες να …. Βρήκα ότι είναι πολύ βοηθητικό να …”. Αν το παιδί ζητάει βοήθειά με σκοπό να επισύρει την άτοπη προσοχή ή να αποφύγει να σκεφτεί ή να εργαστεί ανεξάρτητα, τότε είναι σημαντικό οι γονείς να του δείξουν ότι έχουν εμπιστοσύνη στις δυνατότητές του έτσι ώστε να δώσουν την ώθηση να εργαστεί ανεξάρτητα.

Όλα τα παιδιά μπορούν να μάθουν και όλα τα παιδιά αξίζουν μια ποιοτική εκπαίδευση. Ο ρόλος των γονιών είναι να λειτουργούν υποστηρικτικά τόσο συναισθηματικά όσο και πρακτικά, σεβόμενοι τις ανάγκες των παιδιών και επιτρέποντάς τα να ανοίξουν τα δικά τους φτερά και να απολαύσουν το μαγικό ταξίδι της μάθησης και της γνώσης!

http://www.parentshelp.gr/%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B1-%CE%B8%CE%B1-%CF%80%CF%81%CE%AD%CF%80%CE%B5%CE%B9-%CE%BD%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CF%83%CF%85%CE%BC%CE%BC%CE%B5%CF%84%CE%BF%CF%87%CE%AE-%CF%84%CF%89/

Η σημασία του παιχνιδιού για το παιδί

Γιατί είναι τόσο σημαντικό το παιχνίδι στην ανάπτυξη του παιδιού και ποιοι είναι οι κίνδυνοι της ύφεσης που γνωρίζει στην εποχή μας; Η Παιδιατρική Εργοθεραπεύτρια, Εκπρόσωπος του "Παίζοντας", κ. Ελίντα Καλπογιάννη μιλά στο Mama365 για τη σημασία του παιχνιδιού. 

 

από Έλενα Μπούλια

Τι είναι το παιχνίδι και ποια είναι η σημασία του

Αν και όλοι µπορούµε εύκολα να αναγνωρίσουµε το τι είναι παιχνίδι, ο ορισµός του είναι αρκετά δύσκολος, µιας και παίρνει τόσες πολλές διαφορετικές µορφές. Το παιχνίδι αποτελεί µια φυσική συµπεριφορά για τα παιδιά, η οποία είναι αυθόρµητη και εσωτερικά υποκινούµενη. Το παιχνίδι είναι "αυτό που κάνουν τα παιδιά και οι νέοι άνθρωποι, όταν ακολουθούν τις δικές τους ιδέες, µε το δικό τους τρόπο και για τους δικούς τους λόγους".

To παιχνίδι είναι ένας από τους τρόπους που τα παιδιά µαθαίνουν τον εαυτό τους και τους ανθρώπους γύρω τους και εξερευνούν το περιβάλλον τους.

Ειδικοί από τους τοµείς της ιατρικής, της ψυχολογίας και της παιδαγωγικής υποστηρίζουν τη µεγάλη σηµασία του παιχνιδιού για τη υγεία, την ανάπτυξη και τη µάθηση των παιδιών.

Το 1989 τα Ηνωµένα Έθνη αναγνώρισαν το παιχνίδι ως δικαίωµα όλων των παιδιών, υπογραμμίζοντας τον θεµελιώδη του ρόλο στην παιδική ηλικία. Το παιχνίδι είναι κεντρικό για:

• την υγιή ανάπτυξη
• τη σωµατική υγεία
• την ψυχική υγεία και ευτυχία
• τη µάθηση και εκπαίδευση
• την αλληλεπίδραση, συνεργασία και κοινωνικοποίηση µε συνοµηλίκους
• τη συναισθηµατική ανθεκτικότητα και αυτοπεποίθηση
• 
  

Tο παιχνίδι δεν βοηθά µόνο σε ατοµικό επίπεδο αλλά και σε κοινωνικό. Έρευνες έχουν δείξει πως το παιχνίδι προωθεί την κοινωνική συνοχή, βοηθάει τη δηµιουργία άτυπων δικτύων στήριξης για όλα τα µέλη της οικογένειας και αποτελεί παράγοντα πρόληψης της αντικοινωνικής συµπεριφοράς.

Γιατί δεν παίζουμε σήμερα

Παρά την ευρέως αναγνωρισµένη σηµασία του παιχνιδιου, τα τελευταία χρόνια έχει παρατηρηθεί σηµαντική µείωση του χρόνου που παίζουν τα παιδιά, καθώς και ποιοτική αλλαγή του παιχνιδιού τους. Το ελεύθερο, αδόµητο, αυτοκατευθυνόµενο παιχνίδι των παιδιών και ιδιαίτερα το παιχνίδι σε εξωτερικούς χώρους, έχει περιοριστεί δραστικά. Η µείωση αυτή έχει σχετιστεί µε τους παρακάτω παράγοντες:

α) Έλλειψη χρόνου για παιχνίδι. Ο περιορισµένος ελεύθερος χρόνος των γονέων επηρεάζει το χρόνο παιχνιδιού των παιδιών, µιας και τα παιδιά σπάνια πια παίζουν χωρίς να έχουν την επίβλεψη ενηλίκων. Ο χρόνος των παιδιών, όµως, περιορίζεται ακόµη περισσότερο από την ενασχόληση τους µε την τηλεόραση ή τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, αλλά και από τον αυξημένο προγραµµατισµό του χρόνου τους µε δοµηµένες, κατευθυνόµενες από ενηλίκους δραστηριότητες.

β) Έλλειψη χώρων παιχνιδιού. Ειδικά όταν µιλάµε για εξωτερικούς χώρους παιχνιδιού, από τη µια οι χώροι αυτοί είναι πολύ λίγοι και από την άλλη είναι συχνά κακοσυντηρηµένοι ή βρώµικοι. Αρκετές φορές δε, οι χώροι παιχνιδιού έχουν σχεδιαστεί µε τρόπους που δεν προάγουν τη δημιουργικότητα, την κοινωνικότητα και τη φαντασία και δεν κρατούν το ενδιαφέρον των παιδιών.

γ) Δυσλειτουργικές αντιλήψεις για το παιχνίδι. Υπάρχει αρκετό άγχος µεταξύ των γονέων για την ανάπτυξη των γνώσεων και σχολικών ικανοτήτων στα παιδιά, από πολύ µικρή ηλικία. Το ελεύθερο, αδόµητο παιχνίδι κάποιες φορές θεωρείται χαµένος χρόνος, ενώ στην πραγµατικότητα παίζει καθοριστικό ρόλο στη µάθηση των παιδιών, στην ανάπτυξη των ικανοτήτων τους, στη δυνατότητά τους για αυτορρύθµιση και στην ψυχική τους ανθεκτικότητα, που σχετίζονται άµεσα µε τη µετέπειτα σχολική τους πορεία.

Η αντίληψη των ενηλίκων για το ρίσκο στο παιχνίδι των παιδιών, φαίνεται επίσης να επηρεάζει τον τρόπο που τα παιδιά παίζουν. Η σύγχρονη τάση να υπερπροστατεύουµε τα παιδιά µας, (να µην πέσουν, να µη χτυπήσουν, να µην κρυώσουν, ακόµη και να µην αποτύχουν σε κάτι που δοκιµάζουν) φαίνεται να έχει αρνητικά αποτελέσµατα. Η προσπάθεια των ενηλίκων να εξαφανίσουν σχεδόν το ρίσκο, επηρεάζει σηµαντικά την έκθεση των παιδιών σε ερεθίσµατα και κατάλληλες προκλήσεις και έχει επίπτωση στην αυτοπεποίθησή τους, αλλά και στη διαχείρηση των ρίσκων σε µεγαλύτερη ηλικία.

Επιπτώσεις της µείωσης του παιχνιδιού

Ο περιορισµός του παιχνιδιού έχει αρνητικές επιπτώσεις στην ανάπτυξη, την υγεία και την κοινωνικότητα των παιδιών. Ειδικοί συνδέουν προβλήµατα που είναι σε αύξηση στην παιδική ηλικία, όπως η παχυσαρκία, οι δυσκολίες προσοχής, η κατάθλιψη και το άγχος µε τη µείωση διαφόρων τύπων παιχνιδιού.

Ανάλογα µε τις µειωµένες ευκαιρίες παιχνιδιού που βιώνουν, τα παιδιά µπορούν να επηρεαστούν µε τους παρακάτω τρόπους:

• φτωχότερες κινητικές δεξιότητες
• χαµηλότερα επίπεδα φυσικής δραστηριότητας
• φτωχότερη ικανότητα να διαχειριστούν στρεσογόνες ή τραυµατικές καταστάσεις
• φτωχότερη ικανότητα να αξιολογούν και να διαχειρίζονται το ρίσκο
• φτωχότερες κοινωνικές δεξιότητες, που µπορεί να οδηγήσουν σε δυσκολίες στη διαχείριση κοινωνικών καταστάσεων, όπως η επίλυση συγκρούσεων και θέµατα διαφορετικότητα

 

Μη χάνετε ευκαιρία για παιχνίδι

Το παιχνίδι ανάμεσα στους γονείς και τα παιδιά προσφέρει ευχαρίστηση και χαρά και στους δύο και συμβάλει στη δημιουργία και τη διατήρηση μιας συναισθηματικής και υποστηρικτικής σχέσης, που είναι πολύ σημαντική για την ψυχοκοινωνική ανάπτυξη του παιδιού.

Είναι σημαντικό οι γονείς να παρέχουν ευκαιρίες στα παιδιά, ώστε να αναπτύσσουν το παιχνίδι τους. Οι ευκαιρίες αυτές μπορεί να αφορούν από το παιχνίδι στη φύση π.χ. το παιχνίδι με το χώμα ή το σκαρφάλωμα στα δέντρα, έως παιχνίδια «προσποίησης» χρησιμοποιώντας καθημερινά αντικείμενα στο σπίτι π.χ. να παίξουν κομμωτήριο ή να φτιάξουν μια κρυψώνα κάτω από το τραπέζι της τραπεζαρίας. Η ανάπτυξη του παιχνιδιού των παιδιών έχει να κάνει με τη φαντασία και τη δημιουργικότητα και όχι με την αγορά ακριβών και πολυδιαφημισμένων παιχνιδιών. Ο προστατευμένος χρόνος για παιχνίδι καθώς και η αναζήτηση χώρου εντός και εκτός σπιτιού ώστε το παιδί να μπορεί να παίξει ελεύθερα, είναι πολύ βοηθητικά. Ακόμη ίσως πιο βοηθητική όμως είναι η θετική διάθεση του γονιού απέναντι στο παιχνίδι.

Ας μοιραστούμε τη μαγεία του παιχνιδιού με τα παιδιά, με τη γνώση πως κάνουμε το καλύτερο για εκείνα. Ας εμπιστευθούμε τα παιδιά να παίξουν!

- See more at: http://www.mama365.gr/7550/h-shmasia-toy-paihnidoy-gia-to-paidi.html#sthash.ECPhE0hP.dpuf

http://www.mama365.gr/7550/h-shmasia-toy-paihnidoy-gia-to-paidi.html

Οι καλοκαιρινές διακοπές έρχονται! – Οι σχολικές δεξιότητες χάνονται;

Οι καλοκαιρινές διακοπές έρχονται! – Οι σχολικές δεξιότητες χάνονται;

Το καλοκαιράκι πλησιάζει και σε λίγο τα σχολεία θα κλείσουν για να ξεκινήσουν οι καλοκαιρινές διακοπές των παιδιών! Τα περισσότερα παιδιά έχουν μπει ήδη σε καλοκαιρινή διάθεση και οι τελευταίες σχολικές εβδομάδες μοιάζουν αιώνες! Μετράνε και ξαναμετράνε τις μέρες με τόση αγωνία και ανυπομονησία, που φαίνεται ότι τα σχέδια, οι σκανταλιές και το ατελείωτο παιχνίδι ήδη έχουν αρχίσει να δουλεύουν για τα καλά μέσα στα μυαλουδάκια τους!

Αλήθεια όμως, όταν μεσολαβούν τρεις μήνες διακοπών, πού πάει όλη αυτή η γνώση που έχει κατακτηθεί με τόσο κόπο και ιδρώτα στις σχολικές αίθουσες μια ολόκληρη χρονιά; Στη βιβλιογραφία αναφέρεται ο όρος “καλοκαιρινή απώλεια μάθησης” (summer learning loss), ο οποίος περιγράφει την απώλεια σχολικών δεξιοτήτων και γνώσεων κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών. Ο βαθμός της απώλειας μπορεί να ποικίλλει ανάλογα με την τάξη, τα μαθήματα και το μαθησιακό επίπεδο του μαθητή. Σε γενικές γραμμές όμως, κοινό εύρημα των μελετών είναι ότι οι επιδόσεις των παιδιών σε σχολικές δοκιμασίες είναι χαμηλότερες αμέσως μετά το καλοκαίρι, από αυτές στις αρχές του καλοκαιριού.

Τι θα εύχονταν οι νηπιαγωγοί να γνωρίζουν οι γονείς των παιδιών του νηπιαγωγείου!

Τί θα εύχονταν οι νηπιαγωγοί να γνωρίζουν οι γονείς των παιδιών του νηπιαγωγείου!

20/05/2013 by meleniro

Καθώς η σχολική χρονιά πλησιάζει στο τέλος της και ήδη εμφανίζονται στα νηπιαγωγεία οι γονείς των μαθητών της επόμενης χρονιάς, είναι σχεδόν σίγουρο ότι κάθε νηπιαγωγός, βλεποντάς τους, μεταξύ άλλων θα ευχόταν να γνωρίζουν τα… ακόλουθα:

• Δείξτε ενδιαφέρον για ο,τιδήποτε φέρνει μαζί του από το σχολείο (και φυσικά μην το πετάξετε ποτέ!). Ακόμη κι αν δεν καταλαβαίνετε τί ακριβώς είναι αυτό που κρατάτε στα χέρια σας (!!) το παιδί σίγουρα δούλεψε σκληρά και νιώθει υπερήφανο για το δημιούργημά του.
• Μην ρωτάτε πως αποδίδουν τα υπόλοιπα παιδιά. Αν το παιδί σας τα πηγαίνει καλά σε κάτι μην ρωτάτε αν και ο φίλος του το κάνει αυτό. Πρόκειται για απόρρητο προσωπικό δεδομένο. Επίσης μην ρωτάτε αν το παιδί σας είναι το εξυπνότερο στην τάξη. Οι νηπιαγωγοί συγκρίνουν την πρόοδο του κάθε παιδιού με τον εαυτό του και όχι με τους άλλους π.χ. ζωγραφίζει ένα πρόσωπο τόσο καλά όσο το έκανε το φθινόπωρο;

4 πράγματα που δεν ξέρατε για τα νήπια

4 πράγματα που δεν ξέρατε για τα νήπια

Από: Ελένη Καραγιάννη |

0 Comments

Νέες έρευνες αποκαλύπτουν περισσότερα για τη συμπεριφορά και την ανάπτυξη των νηπίων και μας ανοίγουν ένα παράθυρο στον –πολλές φορές ακατανόητο από τους μεγάλους- τρόπο σκέψης τους.
Τα παιδιά που επιζητούν την προσοχή, γίνονται πιο κοινωνικά
«Κοίτα μαμά, κοίτα μπαμπά, κοίτα μαμά». Τώρα σας εκνευρίζει αλλά αργότερα θα σας κάνει περήφανους! Τα νήπια που συνέχεια απαιτούν την προσοχή των μεγάλων είναι πιο πιθανό όταν μεγαλώσουν να γίνουν πολύ συνεργάσιμοι και να αγαπούν τη μάθηση. Αυτό έδειξε έρευνα που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση Child Development. Σύμφωνα με την επικεφαλής της έρευνας Μαρί-Πιερ Γκόσελιν «όταν οι γονείς ανταποκρίνονται θετικά στη διαρκή απαίτηση των παιδιών τους για προσοχή, ικανοποιούν την ανάγκη τους για αλληλεπίδραση. Έτσι, τα παιδιά γίνονται πιο πρόθυμα να συνεργάζονται και στο μέλλον, όχι μόνο με τους γονείς τους αλλά και με άλλα άτομα του κοινωνικού τους περιβάλλοντος».

ΟΡΓΑΝΩΝΟΝΤΑΣ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΑ ΤΗ ΜΕΛΕΤΗ ΤΩΝ ΣΧΟΛΙΚΩΝ ΜΑΘΗΜΑΤΩΝ

http://web.ikidcenters.com/video7/#.UWHWf6KjcuA

Γιατί τα παιχνίδια ρόλων είναι τόσο σημαντικά για τα παιδιά

Γιατί τα παιχνίδια ρόλων είναι τόσο σημαντικά για τα 

παιδιά

«Ας παίξουμε τους πυροσβέστες», «ελάτε να ντυθούμε νεράιδες και πριγκίπισσες», «όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω πιλότος». Εάν έχετε μικρά παιδιά, πιθανότατα τα παραπάνω αποτελούν μέρος της καθημερινότητας σας, αφού τα παιδιά από τη φύση τους αγαπούν τα παιχνίδια ρόλων και τη δυνατότητα που αυτά τους δίνουν να μιμηθούν, να εκφραστούν και να φανταστούν χωρίς όρια.

Seven Parent Personality Types

By  Christy Crawford on February 21, 2013

• Grades: PreK–K, 1–2, 3–5, 6–8, 9–12

What you say to parents is important. How you say it is even more important. Realizing what parent personality type you are conferencing with is priceless. It's the key to productive conversations and a successful school year. Read on to learn the seven parent personality types and how to deal effectively with each one. Teachers may encounter one or a combination of the seven personality types below. For instance, I'm a Helicopter/Doer/Know-It-All parent — a teacher's nightmare. If you are a teacher, what personality types are you dealing with? And if you are a parent, what personality traits do you exude during conversations about your child's performance?

As a new teacher I was surprised by some of the comments and responses I heard from parents during family conferences. However, in my new role as parent and teacher, I understand the psychology and range of emotions that can fill a classroom during conferences. Those emotions can turn a teacher's simple statement into a call for violence or a call for positive action. Below, watch how one message: "Mary needs to consistently review her sight words" should be altered based on the parent type that is receiving the message.
 

1. The GHOST

You've heard of this parent's legendary existence, but still have not seen this being with your own eyes. More often than not, this can be attributed to fear or intimidation. The "Ghost" or absentee parent may have had a traumatic school experience and feels no need to return to the scene of the crime.  

Common sightings: Struggling dyslexics, English language learners, parents convinced they can offer no academic assistance to their child.

It took great courage for two dyslexics, several English language learners (one of whom cried during most of the conference), and a dad with a 5th grade education to share their stories in my classroom. Find a way to be welcoming to the "Ghost" on your parent roster. You may make school the place the neediest families can get empowered.

Your message (at pick up, drop off, or anywhere you can catch the "Ghost") becomes: Mary talks about you and your pie recipes all the time. Our class is dying to taste a pie! Perhaps you could come in for a few minutes one day and show me how to make it. The kids would love it, and if you have time, I can show you Mary's great work.  

 

2. The EGO

This parent lives vicariously through their child. The "Ego" may refuse to hear anything that may be construed as negative, or that a child requires more work or special testing. This parent may be in denial. 

Common sightings: New parents, overbearing dads, absentee dads.

Your message becomes: Mary loves books. I can't keep her out of our library! Is someone a voracious reader in your house? . . . Ohhh, I should have guessed that. You can tell how important your input is to her. She models you. Let's talk about taking her to the next level. If she reviews her sight words every night, she will easily jump to harder books. With your help, she'll kill that sight word list. Let me show you what some of our class dads are tackling.

3. The KNOW-IT-ALL

There are two types of "Know-It-Alls." Those who may actually know it all (highly skilled, veteran teachers who continually re-educate themselves) and those who purport to know it all. The latter assume that your job requires no skill and will proceed to speak to you as if you are one of their children. The former will share how long they have been teaching or drop credentials. The former will also offer suggestions and ask leading questions to discover your skill level, motives, or theories on current debates in education.   

Common sightings: Perfectionists, active or retired educators and administrators, chauvinists, CEOs, anti-union enthusiasts, lawyers.

Time to drop some knowledge on this parent! Assure the Know-It-All that they are dealing with a professional.

Your message becomes: I'm working to make sure Mary will be a fluent and confident reader. You know that Dr. Dolch compiled a list of words that just don't follow basic phonics principles. By the end of this year Mary should have mastered all 220 words on Dolch's list. Let me show you our plan (Mary's, mine, and Dr. Seuss') to attack Dolch's tricky compilation and move to the next reading level. Once we conquer the service words, we will move on to Dolch's nouns. 

4. The HELICOPTER PARENT

This overprotective parent can be a blessing. Put their hovering power to use on class field trips, in a well-used class library in need of organization, or in a chaotic cafeteria. 

Common sightings: Nervous new parents, overachievers, Tiger Moms.

You may need this parent's assistance, but praise their child for the work she or he does independently.  Bask the "Helicopter Parent" in true tales of skills the child has acquired without parental intervention. The child will appreciate your vote of confidence, and the parent will be very proud.

Your message becomes: Mary is working so hard to learn her sight words. I'm really proud of her. Sight words are incredibly tricky, but she is determined to learn those words. She made a sample sight word bracelet to show you two. Mary, tell your parents the steps you took to make your reading bracelet. Who knows . . . ? Together, for just two or three minutes a night, the three of you might have fun reviewing the words or having a sight word fashion show.

5. The FIGHTER

Read their body language!  It doesn't matter what you say — the "Fighter" will be angry. This parent is looking for a place to dump their frustrations.    

Common sightings: Any parent who has had a rough day.

Smile. Find some way to compliment their child's work. Refuse to soak up their negative energy and they may return days later to apologize or praise your work with their child.

Your message becomes: Ms. Mary is working so hard to learn her sight words. I'm really proud of her. Sight words are incredibly tricky, but she is determined to learn those words. I made a sample sight word bracelet for her. Who knows . . . ? Together, for just two or three minutes a night, you two might have fun reviewing the words or having a sight word fashion show.

 

6. The DOER

Got a problem? Give it to a "Doer." This parent will listen carefully, be grateful for your advice, and follow your detailed suggestions.

Common sightings: Tiger Moms, nervous new parents, overachievers.

Teamwork between the Doer and the teacher provides the ultimate support system for a child.

Your message becomes: Mary needs to review her sight words consistently. Make it fun by creating a sight word bracelet and necklace for her. Here is a sample I created for you. Boldly list each word on an index card. Talk about the words together. Create a meaningful sentence for each word and write a sentence on the card. Let Mary draw a picture below each sentence. Show off that sight word jewelry for guests, friends, and every time she reviews them. She will master those words quickly!

7. The SOCIAL BUTTERFLY

Is this a conference or a party? Who invited the parent to sit hip to hip with you? If you are a young, attractive, and single teacher, beware. Some parents will mistake this meeting time for speed dating. No sexual attraction there? You may just have a parent who likes to talk incessantly.

Common sightings: The newly divorced, love- or attention-hungry parents.

Beware! This "Social Butterfly" may make you uncomfortable or talk too much and ambush your conference schedule.

Your message becomes: Mary needs to review her sight words every night. Nexxxxt!

http://www.scholastic.com/teachers/top-teaching/2013/02/seven-parent-personality-types

Παιδιά εκτός ελέγχου: Πώς να τα χειριστείτε

Παιδιά εκτός ελέγχου: Πώς να τα χειριστείτε

Πεισμώνει, επιμένει, στυλώνει τα πόδια, απαιτεί... Για να κερδίσετε τον πόλεμο του «θέλω», αρκεί να υιοθετήσετε τις σωστές τακτικές.

«Ποτέ μην τσακώνεσαι με ένα παιδί», λέει ένα παλιό αφρικανικό ρητό. Σοφή συμβουλή, μια που συχνά εμείς οι μεγάλοι ξεχνάμε πως ένα παιδί δεν μπορεί να κατανοήσει, να επεξεργαστεί ή να συζητήσει όπως ένας ώριμος ενήλικος. Εννοείται πως ένα παιδί έχει δύο τρόπους για να διαπραγματευτεί: τη φωνή και το πείσμα. Οι ψυχολόγοι πάντως συμφωνούν: Δεν υπάρχουν πεισματάρικα παιδιά. Απλώς γύρω στα δύο τους χρόνια τα παιδιά ανακαλύπτουν ότι έχουν και αυτά προσωπικότητα και έτσι αρχίζουν να εκδηλώνουν τα «θέλω» τους. Το παιδί μας δεν είναι πλέον το γλυκό ανυπεράσπιστο και άβουλο μωράκι που δεν μπορεί να κάνει βήμα χωρίς εμάς και μετά το κλάμα μας χαμογελάει σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Τώρα πατάει πόδι και βγάζει φωνή, διεκδικεί και απαιτεί. 

Γιατί πεισμώνει;

Όταν τα παιδιά, πεισμώνουν ή επιμένουν δεν δοκιμάζουν τα δικά μας όρια αλλά τα δικά τους. Και αυτό, γιατί έχουν την ανάγκη να αναμετρούν τις δυνάμεις τους. Είναι απόλυτα φυσιολογικό για ένα νήπιο που αναπτύσσεται να θέλει να ξέρει μέχρι πού μπορεί να φτάσει. Οι συγκρούσεις είναι απόλυτα φυσιολογικές. Αυτό που δεν είναι φυσιολογικό (αλλά σχεδόν καταστροφικό) είναι οι συχνές συγκρούσεις. Οι συχνοί καβγάδες δημιουργούν στο παιδί ανασφάλεια και άγχος και επιπλέον (όπως μας επιβεβαιώνουν οι έρευνες), αδυνατίζουν το ανοσοποιητικό τους σύστημα.

Πώς να το χειριστώ;

Οι παιδοψυχολόγοι μας λένε πως οι γονείς οφείλουν να προωθούν την κατανόηση και το διάλογο. Όμως οι οικογένειες δεν στήνονται βάσει διαγγελμάτων. Επίσης, δεν υπάρχει τίποτα πιο κουραστικό και ψεύτικο από το να παριστάνεις διαρκώς ότι έχεις κατανόηση και ότι είσαι ο πιο καλός του φίλος. Το παιδί καταλαβαίνει όλα τα «ενήλικα» ψέματα, γιατί λειτουργεί κυρίως βάσει του ενστίκτου του. Δεν λέμε να αφήνουμε το θυμό μας να ξεσπάει. Αλλά μπορούμε να τους δείξουμε πώς αποφεύγεται ένας καβγάς ή πώς διεξάγεται δίκαια ένας αναπόφευκτος καβγάς. 

Γιατί θυμώνει με τα πάντα;

Μετά την ηλικία των δύο ετών τα παιδιά κάνουν την επανάσταση τους. Θέλουν να παίρνουν όλο και περισσότερες πρωτοβουλίες και αποφάσεις, χωρίς όμως να μπορούν να ελέγξουν την απογοήτευση και τα συναισθήματά τους. Τότε είναι που έρχονται αντιμέτωπα με την «πικρή» διαπίστωση: οι γονείς μου δεν θέλουν ό,τι θέλω εγώ, οι ανάγκες μου δεν είναι ίδιες με τις δικές τους. Ο θυμός και η απογοήτευση προς το πρόσωπό μας τους δημιουργεί πανικό και το ξέσπασμά τους δεν είναι παρά η έκφραση της απελπισίας τους. Η αλήθεια είναι βέβαια πως δεν φταίει μόνο η μαμά και ο μπαμπάς για το θυμό τους, αλλά και εξωτερικοί παράγοντες: «το τραπέζι είναι πολύ ψηλά για να ανέβουν», ή «η χαζή η κούκλα δεν ανοίγει το στόμα για να φάει το φαγητό της».

Πώς να το χειριστώ;

Ναι, η αλήθεια είναι ότι οι συναισθηματικές εκρήξεις των παιδιών μας φοβίζουν. Ξέρετε γιατί; Διότι με το θυμό τους βγάζουν στην επιφάνεια τα δικά μας αρνητικά συναισθήματα και εμείς πρέπει να καταπιέζουμε τον δικό μας θυμό. Και πολλές φορές η δική μας αντίδραση στη δική τους επιμονή είναι η τιμωρία. Λάθος! Η λύση δεν είναι βέβαια ούτε να τους επιτρέψουμε τα πάντα, αλλά να εξηγήσουμε ήρεμα και αποφασιστικά στο παιδί γιατί δεν μπορεί να κάνει αυτό που θέλει. Ένα θυμωμένο παιδί δεν μπορεί να ησυχάσει τη στιγμή που το θέλουμε εμείς. Πρέπει πριν την παρηγοριά, να βγάλει την απογοήτευσή του. Ψυχραιμία είναι η απάντηση και ήρεμη αδιαφορία στο πείσμα τους. Το ότι εμείς τους δείχνουμε ποια είναι τα όρια το χρειάζονται όσο και την αγάπη μας. 

Μυστικά για ακόμη λιγότερους καβγάδες

Λίγα λόγια και καλά. Οι πολλές συγκρούσεις αποφεύγονται όταν μιλάμε φιλικά και με ενδιαφέρον στα παιδιά. Και ιδιαίτερα όταν εμείς οι ίδιοι ξέρουμε τι θέλουμε. Θέλετε να τακτοποιήσει το δωμάτιό του; Πείτε το, διατυπώνοντας την απαίτησή σας όσο το δυνατόν πιο ουδέτερα. «Τακτοποίησε τώρα σε παρακαλώ το δωμάτιο σου». Ποτέ μην του θέτετε ερωτήματα ή διλήμματα: «Μπορείς να τακτοποιήσεις το δωμάτιό σου;» ή «Θα τακτοποιήσεις το δωμάτιο σου σε δύο ή σε τρεις ώρες;» Αν το παιδί διαμαρτυρηθεί, χρησιμοποιήστε το κόλπο του «χαλασμένου πικάπ».

Μη συζητάτε για πράγματα που έχετε αποφασίσει. Αν θεωρείτε απαραίτητο να τακτοποιεί Επαναλάβετε: «Καταλαβαίνω ότι δεν έχεις όρεξη. Αλλά τώρα θα μαζέψεις το δωμάτιό σου».το δωμάτιό του και ότι μια καλή ώρα για ύπνο είναι οχτώ το βράδυ, δεν πρέπει να το κάνετε θέμα ξανά και ξανά.

Αποφύγετε τις πολλές εντολές. Όσο πιο φειδωλοί είστε με τις συμβουλές, τόσο περισσότερο το παιδί θα τις σεβαστεί. Όταν είναι πολλές οι εντολές και οι απαγορεύσεις, το παιδί χάνει την πίστη του σε αυτές και αρχίζει να επαναστατεί.

Μην πιέζετε τα παιδιά να μοιράζονται. Οι περισσότεροι καβγάδες, ιδιαίτερα ανάμεσα στα νήπια, συμβαίνουν όταν αρνούνται να μοιραστούν ένα φίλο ή ένα παιχνίδι. Θυμηθείτε όμως πως τα παιδιά μοιράζονται μόνο όταν νιώσουν ασφάλεια (όπως και οι ενήλικες εξάλλου). Αντί λοιπόν να τα παρακινείτε να μοιραστούν, καλύτερα πείτε τους: «Παίξε εσύ λίγο με το παιχνίδι και μετά δώσ’ το στον αδελφό σου».

Ενθαρρύνετέ το να μιλάει. Όταν τα παιδιά συνηθίσουν να μιλούν για τα προβλήματά τους, μαθαίνουν να εκφράζονται χωρίς πολλές φωνές. Το πλούσιο λεξιλόγιο βοηθάει τα παιδιά να βρίσκουν τις λέξεις που χρειάζονται για να υπερασπίσουν το δίκιο τους, για να μας κάνουν να τα καταλάβουμε. Οι φωνές συνήθως είναι το όπλο που χρησιμοποιούν όταν βρίσκονται σε αδιέξοδο. Όταν όμως γνωρίζουν πως ένα καλό επιχείρημα μπορεί να απλουστεύσει τα πράγματα και να αποτρέψει έναν καβγά, τότε μπορούν να βρουν πιο εύκολα τη λύση σε οποιοδήποτε πρόβλημα.

Ακονίστε την κρίση του. Ένα παιδί με κρίση μπορεί να διαχειριστεί πολύ καλύτερα το θυμό του. Πώς θα το καταφέρετε; Με την ανάγνωση παραμυθιών. Ο μύθος τα βοηθάει να αντιμετωπίζουν διλήμματα και να μπαίνουν στη θέση του άλλου. Για να εξασκηθεί κι άλλο η φαντασία τους, μπορείτε να τους κάνετε κατά τη διάρκεια της ανάγνωσης ερωτήσεις, όπως, για παράδειγμα, τι θα γινόταν αν η ηρωίδα είχε πάρει άλλο δρόμο ή αν δεν είχε ανοίξει αμέσως την πόρτα.

Παραμείνετε ψύχραιμοι. Οι έρευνες δείχνουν πως ένας γαλήνιος και ήρεμος γονιός λειτουργεί για το παιδί ως λιμάνι στις καταιγίδες. Και εκεί θα καταφύγει σε κάθε καταιγίδα.

Τέλος, θυμηθείτε πως πίσω από ένα μόνιμα θυμωμένο παιδί κρύβεται απλώς ένα πληγωμένο ή φοβισμένο παιδί. Ρωτήστε το τι φοβάται και προσπαθήστε να κατευνάσετε τους φόβους του.

http://www.imommy.gr

10 ΒΑΣΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΚΑΛΗΣ ΠΕΙΘΑΡΧΙΑΣ

Τα παιδιά δεν γεννιούνται γνωρίζοντας τους κανόνες της ζωής. Μαθαίνουν να είναι καλοί
άνδρες και γυναίκες, μαθαίνοντας πρώτα  να είναι καλά αγόρια και καλά κορίτσια. Να περιμένετε
λάθη, ξεσπάσματα θυμού, στραβομουτσουνιάσματα  και κλάματα. Το πώς θα αντιδράσετε αποτελεί ένα σημαντικό μέρος του πώς μαθαίνουν.

1.Η καλή πειθαρχία δεν είναι τιμωρία
Πειθαρχία και τιμωρία είναι διαφορετικές. Η τιμωρία υποτίθεται ότι θα κάνει ένα άτομο να επιλέξει να μην επαναλάβει την κακή συμπεριφορά. Αλλά, από την τιμωρία, ειδικά τη φυσική, τα παιδιά μαθαίνουν πως οι ισχυροί κάνουν τους κανόνες  και οι πιο αδύναμοι πρέπει να τους ακολουθουνε .Μπορεί να μάθουν να μην είναι ειλικρινής για τα λάθη τους ή  να ρίχνουν το βάρος σε άλλους ("αυτός το έκανε, όχι εγώ», «δεν φταίω εγώ»). Επειδή τα μικρά παιδιά
δεν επιλέγουν να συμπεριφέρονται άσχημα, αισθάνονται αποτυχημένα, όταν τιμωρούνται ξανά και ξανά.


2. Η καλή πειθαρχία διδάσκει
Η τιμωρία διδάσκει τι είναι λάθος, αλλά δεν βοηθά το παιδί να μάθει τι είναι σωστό. Ο στόχος της πειθαρχίας είναι να διδάξει. Διδάσκει τον αυτοέλεγχο και την κοινωνικά αποδεκτή συμπεριφορά.
Προωθήστε την καλή συμπεριφορά διορθώνοντας  την ανάρμοστη συμπεριφορά και  επαινώντας την καλή. Η πειθαρχία είναι μια ευκαιρία να ορίσετε το σεβασμό, την υπομονή,  και την καλή επίλυση προβλημάτων. Σε μακροπρόθεσμη βάση, θα τους διδάξετε να αποφασίζουν από μόνα τους να κάνουν το σωστό.


3. Η καλή πειθαρχία δεν είναι μια πάλη για την εξουσία
«Θέλετε να πάτε στο κρεβάτι;" "Όχι!"
 "Αλλά είναι εννέα έτσι πρέπει να πάρετε στο κρεβάτι."
"Δεν μπορείτε να με αναγκασετε!"
 Είστε σε μια πάλη για την εξουσία. Πού οδηγείστε από το σημείο αυτό;
Με τα μικρά παιδιά, μπορεί να περνάει : μπορείτε να τον πάρετε και να τον πάτε στο κρεβάτι. Αλλά μπορεί να λειτουργήσει, όταν αυτός είναι 12;


4. Καλή πειθαρχία δεν περιλαμβάνει σωματική βία ή απειλές βίας
Ποτέ, ποτέ μη χτυπάτε ένα παιδί. Αν πιάσετε τον εαυτό σας να χρησιμοποιεί σωματικής πειθαρχία, μπορεί να βάλετε τον εαυτό σας σε διαμάχες για την εξουσία, την άσκηση της εξουσίας σας ως το μεγαλύτερο και ισχυρότερο πρόσωπο. Επανεκτιμήστε τη συνολική στρατηγική πειθαρχίας σας και να διερευνήστε τρόπους να αντικαταστήσετε τη σωματική βία.  




5. Η καλή πειθαρχία δεν περιλαμβάνει προσβλητικά ή απαξιωτικά σχόλια
Για  γονείς που κακομεταχειρίζονται τα παιδιά τους , "πειθαρχία" σημαίνει φωνές, κατηγόριες, και υποτιμητικά σχόλια.Αυτό διδάσκει το παιδί ότι είναι ένας κακός άνθρωπος και όχι είναι ένα πρόσωπο που του έχει ασκηθεί κακή κριτική ή ότι του ασκήθηκε κακή συμπεριφορά. 
Επίσης, μην υποβιβάζετε ένα παιδί μέσω της ευνοϊκής μεταχείρισης ή επαινώντας το άλλο.


6. Η καλή πειθαρχία δεν περιλαμβάνει θυμό και υπερβολικές αντιδράσεις
Η καλή πειθαρχία είναι μια προγραμματισμένη στρατηγική για να ενθαρρυνθεί η καλή συμπεριφορά και να αποθαρρυνθεί η κακή. 
Η καλή πειθαρχία είναι συνεπής και δίκαιη.




7. Η καλή πειθαρχία χρησιμοποιεί σαφείς προσδοκίες, σαφείς συνέπειες, και συνεπή "εφαρμογή"
1. Ορίστε σαφείς προσδοκίες που είναι λογικές για την ηλικία του παιδιού ...
2. ... και συνδέονται σαφώς με τις συνέπειες που ταιριάζουν με την ηλικία του παιδιού
3. Χρησιμοποιήσετε δίκαιη, σταθερή, συνεπής ακολουθία

* Καθίστε σαν μια οικογένεια και  κάντε μια λίστα με "τους κανόνες του σπιτιού" και κολλήστε την  στο ψυγείο.
* Ορισμένοι κανόνες αναφέρονται στα «δεν πρέπει» (π.χ., όχι χτυπήματα  βρισιές,  δεν πηγαίνουν σε μια κρεβατοκάμαρα χωρίς να χτυπήσουμε)
* Ορισμένοι κανόνες είναι "τι κανω " (π.χ., φέρνω τα πιάτα  στην κουζίνα, όταν τελειώσω το φαγητό)
* Τι θα συμβεί αν κάποιος παραβεί ένα κανόνα; Αποφασίστε το εκείνη την ώρα ως οικογένεια
* Οι "Συνέπειες" θα βοηθήσουν το παιδί να μάθει τι είναι σωστό και πως να ενεργεί υπεύθυνα
Όταν κάποιος παραβεί ένα κανόνα της οικογένειας, να τους δώσουμε την ευκαιρία να το κάνουμε σωστά πριν από την εφαρμογή μια συνέπεια. 
Να είστε συνεπείς. Αν μία μέρα επιμένετε στην εκτέλεση ενός κανόνα, και την επόμενη το αφήσετε χαλαρό, αυτό θα  διδάξει στα παιδιά ότι μπορούν μερικές φορές να ξεφεύγουν και έτσι είναι πιθανό να επαναλάβει την κακή συμπεριφορά.



8. Η καλή πειθαρχία δεν είναι ούτε ανεκτική ούτε τιμωρητική
Μερικοί γονείς ποτέ δεν επιβάλλουν  πειθαρχία. Οι ανεκτικοί γονείς αφήνουν τα παιδιά να κάνουν ο,τι θέλουν,και
έτσι ποτέ δεν επιβάλουν  τους κανόνες. Με τους τιμωρητικούς γονείς από την άλλη, τα παιδιά είναι πάρα πολύ φοβισμένα μην κάνουν καμιά παρέκκλιση. Κανένα στυλ δεν είναι καλό.


9. Η καλή πειθαρχία λύνει προβλήματα
Χρησιμοποιώντας την  καλή πειθαρχία, θα πρέπει να αισθάνονται όλοι την ατμόσφαιρα στο σπίτι χαλαρή.
Τότε θα ξέρετε ότι είστε στο σωστό δρόμο. Τα παιδιά μαθαίνουν όχι μόνο τι είναι λάθος, αλλά και αυτό που είναι σωστό.




10. Η καλύτερη πειθαρχία είναι το είδος που δεν πρέπει ποτέ να χρησιμοποιείτε

Χρησιμοποιώντας τα «Καθημερινή Βασικά" των γονέων (http://topiooraiosxoleioeinaitonipiagvgeio.blogspot.gr/2013/02/10_11.html) μπορεί να βοηθήσουν στην πρόληψη της ανάγκης για πειθαρχία . Αυτό δεν μπορεί να λειτουργήσει αμέσως, αλλά με την πάροδο του χρόνου μπορεί:
• να αποτελέσει πρότυπο καλής συμπεριφοράς: αν θέλετε "παρακαλώ και  ευχαριστώ," χρησιμοποιήσετε  "παρακαλώ
και ευχαριστώ "
• να είναι σαφείς οι κανόνες, ώστε να γνωρίζουν ποια συμπεριφορά δεν θέλετε να δείτε
•Επαινήστε την καλή συμπεριφορά (5 φορές έπαινος για κάθε  1 το σχόλιό σας για ανάρμοστη συμπεριφορά)
• κατά τη διόρθωση της κακής συμπεριφοράς, επικεντρωθείτε  στη συμπεριφορά και όχι στο παιδί
• κατά τη διόρθωση της κακής συμπεριφοράς, εξηγήστε τη λογική πίσω από το αίτημά σας ή πίσω από τον κανόνα
• Κρατήστε τη φωνή σας σε ένα κανονικό επίπεδο έντασης και μην αντιδράτε από θυμό, κούραση ή άλλο συναίσθημα
• Μην μπαίνετε σε μια πάλη για την εξουσία: η κατάσταση του «δεδομένο» και να δώσει κάποιες επιλογές
• Να μην υπάρχουν κανόνες που είναι αδύνατο να τηρηθούν, ή είναι αδύνατοι για την ηλικία του παιδιού σας
• Εσείς είστε ο ενήλικας, εσείς ορίζετε τους κανόνες, εσείς τους επιβάλλετε τους κανόνες,ΕΣΕΙΣ  είστε οι υπεύθυνοι!






Helping Children Thrive