ΜΑΜΑ ΠΟΤΕ ΘΑ
ΧΙΟΝΙΣΕΙ;
της Β.Μαλέα
(Χειμώνας και η πιο συχνή ερώτηση
που ακούμε εμείς εδώ στα ορεινά από τα παιδιά μας μάς ανησυχεί και μας
προβληματίζει.
Ξεκινώντας την πορεία τους ως
μαθητές οι μικροί μας θησαυροί ανοίγουν τα φτερά τους για το συναρπαστικό
ταξίδι της ανακάλυψης της γνώσης. Το πρώτο σχολείο το νηπιαγωγείο είναι χώρος μάθησης , έκφρασης και δημιουργικότητας
με ανοιχτά Αναλυτικά Προγράμματα που βασίζονται στα ενδιαφέροντα και τις
ανάγκες του παιδιού. Στη μετάβαση τους στις άλλες εκπαιδευτικές βαθμίδες όμως,
τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν. Η στόχευση
των μαθητών μας περιορίζεται σε έναν αγώνα βαθμοθηρίας , χάνεται, αργά
αλλά σταθερά, η δημιουργικότητα και τα ενδιαφέροντα παραγκωνίζονται. Οι
μαθητές παλεύουν να απομνημονεύσουν
στείρες γνώσεις , αποκομμένες από τη ζωή, γνώσεις με κύριο προσανατολισμό την
προαγωγή τους στις επόμενες τάξεις και τελικά την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια
Εκπαίδευση.)
Υπάρχει μία σύγχυση στην
κοινωνία, η οποία αντικατοπτρίζεται στη στάση κυρίως των γονιών σχετικά με το
τι σημαίνει και πού
στοχεύει η εκπαίδευση. Οι εκπαιδευτικοί εργάζονται για ένα σχολείο εργασίας και
συνεργασίας, όπου οι μαθητές πέρα από τις βασικές γνώσεις, συν-διοργανώνουν το
μάθημα με βάση τα ενδιαφέροντά τους και συνεργαζόμενοι ανακαλύπτουν γνώσεις και
πληροφορίες από το γύρω περιβάλλον. Οι γονείς από την άλλη μεριά, έχοντας στο
πίσω μέρος του μυαλού τους τις εισαγωγικές εξετάσεις, απαιτούν κατ΄ οίκον
εργασίες, αποστήθιση μαθημάτων. Χάνεται έτσι η ανεκτίμητη εμπιστοσύνη προς τους
δασκάλους και η σχέση τους γίνεται ανταγωνιστική.
