"Εξουθενωτικό το σύστημα εκπαίδευσης",

ΜΑΜΑ ΠΟΤΕ ΘΑ ΧΙΟΝΙΣΕΙ;

της Β.Μαλέα

(Χειμώνας και η πιο συχνή ερώτηση που ακούμε εμείς εδώ στα ορεινά από τα παιδιά μας μάς ανησυχεί και μας προβληματίζει.

Ξεκινώντας την πορεία τους ως μαθητές οι μικροί μας θησαυροί ανοίγουν τα φτερά τους για το συναρπαστικό ταξίδι της ανακάλυψης της γνώσης. Το πρώτο σχολείο  το νηπιαγωγείο είναι  χώρος μάθησης , έκφρασης και δημιουργικότητας με ανοιχτά Αναλυτικά Προγράμματα που βασίζονται στα ενδιαφέροντα και τις ανάγκες του παιδιού. Στη μετάβαση τους στις άλλες εκπαιδευτικές βαθμίδες όμως, τα πράγματα αρχίζουν να αλλάζουν. Η στόχευση  των μαθητών μας περιορίζεται σε έναν αγώνα βαθμοθηρίας , χάνεται, αργά αλλά σταθερά, η δημιουργικότητα και τα ενδιαφέροντα παραγκωνίζονται. Οι μαθητές  παλεύουν να απομνημονεύσουν στείρες γνώσεις , αποκομμένες από τη ζωή, γνώσεις με κύριο προσανατολισμό την προαγωγή τους στις επόμενες τάξεις και τελικά την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση.)

Υπάρχει μία σύγχυση στην κοινωνία, η οποία αντικατοπτρίζεται στη στάση κυρίως των γονιών σχετικά με το τι σημαίνει και πού στοχεύει η εκπαίδευση. Οι εκπαιδευτικοί εργάζονται για ένα σχολείο εργασίας και συνεργασίας, όπου οι μαθητές πέρα από τις βασικές γνώσεις, συν-διοργανώνουν το μάθημα με βάση τα ενδιαφέροντά τους και συνεργαζόμενοι ανακαλύπτουν γνώσεις και πληροφορίες από το γύρω περιβάλλον. Οι γονείς από την άλλη μεριά, έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού τους τις εισαγωγικές εξετάσεις, απαιτούν κατ΄ οίκον εργασίες, αποστήθιση μαθημάτων. Χάνεται έτσι η ανεκτίμητη εμπιστοσύνη προς τους δασκάλους και η σχέση τους γίνεται ανταγωνιστική.

Μπαίνοντας στο Γυμνάσιο χάνεται σχεδόν κάθε ίχνος επαφής σχολείου- οικογένειας. Η επικοινωνία περιορίζεται στην απλή ενημέρωση για την επίδοση των μαθητών. Οι αξιολογήσεις βασίζονται σε κάποια τεστ και διαγωνίσματα, παραβλέποντας άλλες ικανότητες και δεξιότητες των παιδιών. Η προσπάθεια, η πρωτοτυπία, η δημιουργικότητα, η συμμετοχή σε κοινές δράσεις, η ουσιαστική κοινωνικοποίηση παραμελούνται. Συχνά τα παιδιά μας νιώθουν «φυλακισμένα». Οι γονείς αγχώνονται , αγωνιούν με αποτέλεσμα να δημιουργούνται εντάσεις στην οικογένεια και στο σχολείο.

Οι εκπαιδευτικοί με τη σειρά τους απογοητεύονται. Υπηρετούν ένα σύστημα που δεν τους εκφράζει. Αντιμετωπίζονται με αλαζονεία από την εκάστοτε ηγεσία και με καχυποψία από την κοινωνία. Το σχολείο της χαράς , της δημιουργίας, της συνεργασίας βρίσκεται μόνο στα οράματα τους.

Ποιον εξυπηρετεί λοιπόν αυτό το εξουθενωτικό εκπαιδευτικό σύστημα;

Τι πολίτες στοχεύει να διαπαιδαγωγήσει; Πολίτες ενεργούς και υπεύθυνους ή πολίτες που άκριτα θα δέχονται κάθε αυθαιρεσία και θα αποδέχονται κάθε ανομία;

Καλό θα ήταν να σκύψουμε στα πρώτα μαθητικά χρόνια και να δούμε πως εκεί μέσα από το παιχνίδι και τη χαρά τα παιδιά πετυχαίνουν σημαντικούς γνωστικούς στόχους. Ας θυμηθούμε όλοι εκείνα τα μαγικά χρόνια που κάθε τι νέο μας εξέπληττε και μας γέμιζε θαυμασμό, χαρά και όρεξη να πάμε παραπέρα!!!!

Πηγή:ΕΘΝΟΣ