school_fear
Μία από τις κρίσιμες μεταβατικές φάσεις της ζωής του νηπίου είναι και αυτή της εισαγωγής του στο Δημοτικό σχολείο. Με την έναρξη της φοίτησης στην πρώτη τάξη οι γονείς και οι δάσκαλοι συχνά παραπονιούνται για εκδηλώσεις  αμηχανίας, έντασης ή πλήξης, καθώς και για συμπτώματα ανασφάλειας, για αντικοινωνικότητα και απότομο κλείσιμο του παιδιού στον εαυτό του.
Το παιδί μοιάζει να αποφεύγει το κοινωνικό, συντροφικό παιχνίδι με τους συμμαθητές του ακόμα και όταν εμφανίζονται παιδιά που είναι πρόθυμα να το αποδεχτούν και να γίνουν φίλοι του, φτάνοντας συχνά μέχρι και την πλήρη άρνηση του σχολείου ή την εκδήλωση μιας σειράς συμπτωμάτων σωματικής αδιαθεσίας, που ουσιαστικά είναι ψυχοσωματικής φύσης και υποδηλώνουν σχολική φοβία. Μεταξύ αυτών συγκαταλέγονται στομαχικοί πόνοι, ισχυροί πονοκέφαλοι ή και ημικρανίε5, τρεμούλες καθώς και άρνηση του παιδιού να φάει το πρωινό του.
Κάποιες φορές αφορμή για την παιδική φοβία μπορεί να είναι ένα τραυματικό γεγονός, όπως ο χωρισμός των γονιών ή η απουσία του ενός
Σε σοβαρότερες περιπτώσεις τα παραπάνω συμπτώματα εμφανίζονται όχι μόνον όταν το παιδί καλείται να πάει στο σχολείο, αλλά ακόμα και όταν σκέφτεται ή πρέπει να συζητήσει οτιδήποτε έχει σχέση με αυτό. Οι γονείς χρειάζεται να γνωρίζουν ότι συχνά δεν είναι το ίδιο το σχολείο που προκαλεί στο παιδί τη φοβία, αλλά ο προσωρινός χωρισμός του από αυτούς, τον οποίο συνεπάγεται η καθημερινή παρακολούθηση του σχολείου.
Στην περίπτωση αυτή θα διαπιστώσουν ότι το παιδί:
● Δυσκολεύεται και με άλλες μορφές αποχωρισμού. ίσως να μην το είχαν προσέξει νωρίτερα, διότι το παιδί δεν χρειάστηκε ως τότε να απομακρυνθεί για αρκετές ώρες από το σπίτι. Όμως, αν σκεφτούν καλύτερα, θα θυμηθούν ότι το παιδί τους πάντα προτιμούσε να έχει επισκέπτες από το να πηγαίνει το ίδιο επισκέψεις, να ξέρει πού ακριβώς βρίσκονται και τι κάνουν οι γονείς του και που αναστατωνόταν κάθε φορά που τα σχέδια στο σπίτι άλλαζαν ξαφνικά ή που οι γονείς αργούσαν να επιστρέψουν.
● Εκδηλώνει διαφορετικά επίπεδα ανησυχίας από μέρα σε μέρα. Το άγχος του φαίνεται να μεγαλώνει ιδιαίτερα ύστερα από ένα διάλειμμα στο σχολείο ή όταν υπάρχει κάποιο πρόβλημα στο σπίτι.
● Παρουσίασε έντονο άγχος και φόβο για το σχολείο ύστερα από κάτι που συνέβη στους γονείς και όχι στο ίδιο. Κάποιε5 φορές αφορμή μπορεί να είναι ένα τραυματικό γεγονό5, όπως ο χωρισμός των γονιών ή η απουσία του ενός από τους γονείς για πολύ καιρό από το σπίτι. Αλλά κάποιες άλλε5 φορές είναι κάτι πολύ πιο ασήμαντο, όπως, για παράδειγμα, μία μικρή αδιαθεσία του γονιού που ανάγκασε το παιδί να τον αφήσει στο κρεβάτι καθώς έφευγε για το σχολείο, με αποτέλεσμα να αναρωτιέται αν όλα στο σπίτι θα πήγαιναν καλά.
Είναι φυσικό ότι το παιδί που βρίσκεται σε μία «άρρωστη κατάσταση» τα πρωινά κάθε Δευτέρας, σύντομα αρχίζει να φοβάται τα ίδια τα αρνητικά του συναισθήματα, καθώς επίσης και το σχολείο που του τα προξένησε. H υπομονή και η συνεχής συμπαράσταση είναι ιδιότητες που πρέπει να επιδείξουν οι γονείς στις δύσκολες αυτές καταστάσεις προσαρμογής, καθώς οι έρευνες της ψυχοπαιδαγωγικής επιστήμης έχουν δείξει ότι απαιτείται χρονικό διάστημα τουλάχιστον δύο έως και τεσσάρων μηνών πριν το παιδί κατορθώσει να προσαρμοστεί στους δείκτες συμπεριφοράς των υπόλοιπων παιδιών του Δημοτικού σχολείου. Ωστόσο, όταν τα συμπτώματα δεν δείχνουν να υποχωρούν, ακόμα και μετά την πάροδο του πρώτου μήνα, οι γονείς θα πρέπει να αναζητήσουν τη στενή συνεργασία τόσο του σχολείου όσο και κάποιου ειδικού που θα διευκολύνει το παιδί να μιλήσει για τους φόβους του και να μοιραστεί τα συναισθήματα του.
Αν δεν αντιμετωπίσει το παιδί τις δυσκολίες του εξαρχής, θα τις «κουβαλάει» μαζί του σε οποιοδήποτε σχολικό περιβάλλον
Σε κάθε περίπτωση οι γονείς χρειάζεται:
1. Να μην υποχωρούν στις απαιτήσει του παιδιού να μένει στο σπίτι. Άλλωστε και το ίδιο το παιδί γνωρίζει ότι πρέπει να αντιμετωπίσει τους φόβους του. H παραμονή στο σπίτι δικαιολογείται μόνο σπάνια και όταν η σχολική φοβία φτάνει στα όρια του πανικού, οπότε το παιδί δεν μπορεί να ελέγξει τον εαυτό του, ουρλιάζει έξω από το σχολικό προαύλιο, κάνει εμετό ή φεύγει τρέχοντας.
2. Να μην αλλάζουν στο παιδί σχολείο, λόγω της χρόνιας φοβίας του. Είναι σίγουρο ότι το παιδί αν δεν αντιμετωπίσει τις δυσκολίες του εξαρχής, θα τις  «κουβαλάει» μαζί του σε οποιοδήποτε νέο σχολικό περιβάλλον.
3. Να  διαβεβαιώνουν το παιδί ότι είναι ασφαλεί5 και ευτυχισμένοι. Είναι εξαιρετικά χρήσιμο οι γονεί5 να περιγράφουν λεπτομερώς τι ακριβώς κάνουν όταν το παιδί λείπει από το σπίτι και να είναι πάντα εκεί κατά την επιστροφή του.
4. Να βρουν νέους τρόπους για να πάει το παιδί στο σχολείο. Κάποια παιδιά το βρίσκουν ευκολότερο να πάνε στο σχολείο με έναν φίλο ή με ένα άλλο μέλος της οικογένειάς  τους.   Άλλα νιώθουν καλύτερα αν ο γονιός τα συνοδεύσει έως και μέσα στην τάξη και μιλήσει  με το  δάσκαλο τους. Πολλά παιδιά, πάλι, θέλουν το χρόνο τους το πρωί πριν ξεκινήσουν για το σχολείο, ενώ άλλα προτιμούν να ξεκινούν αμέσου, ώστε να μην προλαβαίνουν να νιώσουν   συναισθήματα φόβου.
5. Να ενθαρρύνουν το παιδί, ώστε να πιστέψει ότι οι φόβοι του θα περάσουν γρήγορα. Το παιδί χρειάζεται να καταλάβει ότι και άλλα παιδιά που τώρα φτάνουν ευτυχισμένα στο σχολείο, στην αρχή αντιμετώπιζαν τις ίδιες με τις δικές του δυσκολίες.
της Κατερίνας Λαρεντζάκη-Γκόγκα , εκπαιδευτική ψυχολόγος
http://sciencearchives.wordpress.com/2013/04/28/%CE%AF-%CF%8C-%CE%AC-%CF%8C-%CF%8C/?utm_source=twitterfeed&utm_medium=twitter